هوای شتر كوه و دشت تيان مرا خوشتر آيد زكل جهان

هوای شتر كوه و دشت تيان        مرا خوشتر آيد زكل جهان

این بیت را اولین بار من از پسر عمه ام امیر منصوری که زادگاهش روستای مسعودآباد ازنا است شنیده ام . البته این تک بیت درمیان خیلی از اهالی ازنا و روستاهای اطراف و بوِیژه کسانی که در حاشیه اشترانکوه زندگی می کنند رایج است و آن را منسوب به فردوسی می دانند اما در هیچکدام از نسخه های شاهنامه چنین بیتی نیامده است و ظاهراً این بیت سروده یک شاعر گمنام زمان قاجاریه است که البته به سبک و سیاق شاهنامه سروده شده است ! از این جور انتساب ها در زمان حاضر هم وجود دارد و خیلی ها شعرهایی می سرایند و آن را به سهراب سپهری نسبت می دهند در حالیکه حتی روح ان مرحوم هم از این شعر اطلاعی ندارد!

بهرحال چون شاعران بزرگ از سپهری و فروغ گرفته تا فردوسی نامدار در بین ایرانی ها ارزش و منزلت والایی داشته اند ایرانیان هر موقع  بیت زیبایی را می شنیدند و نام سراینده ی آن را نمی دانسته اند آن را به فردوسی نسبت می دادند. زیرا بر این باور بودند که بیت های زیبا و برگزیده ، سروده ی فردوسی است .

بهرحال همیشه افرادی هم وجود دارند که علاقه به کارهای شطینت آمیز دارند و مثلا در همین اواخر تابلوی ایستگاه اتوبوس را دستکاری کرده و اتو  را از اول آن بر می داشتند !  از این دست آدمها در ادبیات هم کم نداریم که سر از خود دیوان شاعران را دستکاری می کنند  برای نمونه در شاهنامه نسخه ی امیربهادری و در داستان ایرج ، بیتی از سروده های سعدی شیرازی را از بوستان برداشته اند و به شاهنامه افزوده اند .(سیاه اندرون باشد و سنگدل ، که خواهد که موری شود تنگدل(

..............-م.ت 8 فروردین ماه 1400 – ممکو