بچه خانواده

بچه خانواده

توي كشورهاي غربي وقتي بچه ها به سن قانوني ميرسن بايد خونه پدري رو ترك كنند و برند دنبال زندگي خودشون... يا كار كنند يا درس بخونن ... و خلاصه زندگي مستقل  خودشون رو داشته باشند و اين بنظرم رسم خوبيه و باعث بروز قابليت هاي دروني بچه ها ميشه

ولي تو  جوامع سنتي و شرقي و از جمله ايران بچه ها تا 40  پنجاه سالگي ! همينطوري بند نافشون به پدر و مادر وصله و پدر و مادر وظيفه خود مي دونند براي بچه هاشون همسر بگيرند و اثاث خونه اش رو هم براش تامين كنن اگه دختره براش جهيزيه مفصلي بگيرن و اگه پسره براش خونه و كار جور كنن ... و خلاصه  بچه ى  خانواده اينقدر  از حمايت هاى بى جا و بى دليل و بيش از حد عاطفي تو بچگى برخوردار ميشن  كه تا پونزده سالگى تو خيابون  هم بچه رو بغل مي كنن و اگه دختر باشه كه تا وقتي بخواد بره خونه شوهر بايد اسكورتش كنن و اجازه نميدن تنهايي بيرون بره و همين باعث ميشه دختر و پسري دست و پا چلفتي و بدون اعتماد به نفس تحويل جامعه بدن ...

كاش اين پدر و مادرها روش تربيت بچه ها را از پرنده ها ياد مي گرفتند كه وقتي جوجه به سن پرواز ميرسه اونو از بالاي لونه به بيرون پرت مي كنن تا جرات پرواز رو پيدا  كنه

اينجور بچه ها آخرش هم به جايي نمي رسن و مي ترسن دست به كوچكترين كاري خلاقي بزنند اصلا بلد نيستند  آدمهاي وابسته كه هيچوقت قدرت پريدن و پرواز كردن پيدا نمي كنند .